Strona Główna / Dokumentowanie unijnych dostaw towarów, a stawka 0 % VAT.

Dokumentowanie unijnych dostaw towarów, a stawka 0 % VAT.

Fiskus w najnowszych interpretacjach podatkowych potwierdza, że sprzedawca
w przypadku niespełnienia warunków wprowadzonych rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającym  środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej może zastosować stawkę 0% i udowodnić wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w inny sposób, zgodny z  przepisami ustawy o VAT. Musi jednak posiadać dokumentację, z której jednoznacznie wynika fakt dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium innego kraju UE.

O problemie wyboru kategorii dowodów dla celów WDT i stosowania stawki 0% było głośno pod koniec ubiegłego roku w związku z wejściem w życie od 1 stycznia 2020 roku obowiązującego bezpośrednio  rozporządzenia unijnego oraz w roku bieżącym w kontekście nowych regulacji wprowadzonych do polskiej ustawy o VAT od 1 lipca w ramach pakietu tzw. szybkich poprawek Quick Fixes.

Przepisy rozporządzenia unijnego wprowadziły bowiem domniemania, które miały potwierdzić, że towary w wyniku dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy
zostały przemieszczone do innego państwa członkowskiego UE oraz zakładały, że
w przypadku transportu własnego lub w przypadku transportu wykonanego przez przewoźnika działającego na rzecz sprzedawcy, aby można było zastosować stawkę VAT O%, podatnik powinien posiadać co najmniej dwa dokumenty, niebędące ze sobą w sprzeczności, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem oraz od sprzedawcy i od nabywcy. Tymi dokumentami mogą być:  podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów,
polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów,
dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów,
dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia, poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Brzmienie tych przepisów wywołało wątpliwości polskich podatników w znaczeniu niezależności i braku sprzeczności dokumentów. Przepisy polskiej ustawy o podatku od towarów i usług nie są tak restrykcyjne, jako, że wymagają zgodnie z jej art. 42 ust. 3 i 11 ustawy jedynie posiadanie dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, a jeżeli nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towaru, podatnik może posiłkować się innymi dokumentami potwierdzającymi, że WDT nastąpiła , tj. np. korespondencją handlową z nabywcą, zamówieniem od nabywcy, dokumentami ubezpieczeniowymi, frachtowymi).

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanych interpretacjach stwierdził, że stosowanie przepisów unijnych nie jest obligatoryjne i podatnik ma wybór czy stosować zasady wynikające z rozporządzenia UE czy polskiej  ustawy o VAT, a ponadto wskazał, dokumenty potwierdzające WDT nie muszą być papierowe, mogą być w formie elektronicznej, bądź ksero, skanu, lub faksu, z tym zastrzeżeniem, że nie będą budzić wątpliwości co do ich autentyczności.

Mariusz Woźniak

Dyrektor F&F Doradztwo podatkowe