Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W opisywanym przypadku Spółka posiadała tereny, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały oznaczone jako tereny inne niż budowlane (w podstawowym przeznaczeniu) oraz jako tereny z możliwością zabudowy (w szczegółowym przeznaczeniu). Na tej podstawie  Spółka uznała, że tereny te będą przy dostawie zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Fiskus jednak był innego zdania.  Uznał bowiem, że przy ocenie przysługującego zwolnienia, znaczenie ma również szczegółowe przeznaczenie nieruchomości. Organ stwierdził, że skoro dopuszczalne jest posadowienie na tym terenie między innymi obiektów małej architektury, takich jak ławki czy pomosty to transakcja nie będzie podlegać zwolnieniu z VAT. Spór ostatecznie znalazł swoje rozstrzygnięcie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który podobnie jak wcześniejsze instancje uznał, że nie można rozszerzać definicji terenu budowlanego  określonej w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Sąd uznał, że możliwość posadowienia na terenie działki o przeznaczeniu niebudowlanym obiektów małej architektury nie spowoduje zmiany przeznaczenia działki na teren budowlany. Sąd podkreślił, że takie podejście oznaczałoby, że nawet parki narodowe można by uznać za tereny budowlane, bowiem istnieje możliwość umieszczenia na ich obszarze chociażby ławek.

Powyższy wyrok, podobnie jak wyroki wydane  w niższych instancjach w tej sprawie, należy oceniać pozytywnie, bowiem stanowią one przykład tego, że mimo iż fiskus często stoi na stanowisku odmiennym od stanowiska podatnika, to sądy dokonują racjonalnej oceny sytuacji i wydają wyroki zgodne z obowiązującym prawem.

Wyrok NSA z 19 października 2018 r., sygn. akt I FSK 1992/16